içten içe kısa devre enerjim ve dıştan birtakım burunsal akıntılar..

Sahip kusursuz velinimetimiz.
saygılar yüce yaratan,
önünde eğiliyoruz tüm yoksulluğumuzla,
çıplaklığımızla..
ruhaniyete geçtiğimizde bile öylece
iki büklüm yeni yaratılmış gibi duruyoruz.
neydiki bu?
bu sadece yapayalnız oluşumuzun doğuşuydu..
topraktan oluşumuz verimli,
içimizde her türlü düşünceyi barındırışımızdı
ve
en kötüsüyle bile acı çekerek
oturup ağlamadığımızla bile kalabiliyorduk.
mesele neyi beğenip neyi beğenmediğimiz değildi.
mesele hangi dinden hangi ırktan oldumuz değildi
mesele sadece ruhaniyetti.
ruhumuz değilmiydi bizi ele geçiren
bedenden sonra tek gerçek olan o değilmiydi?.
neyin gerekçesiydi bunlar?
ruhumuz neye açsa ona sahipleniyorduk velhasıl.
belki bir an kana susamıştı...
belkide sana.
öyle işte...

kanaatimce oda boğuk

kendimi artık uykuya verdim
sanki hep yataktan kalkıyormuş gibi hissediyorum
bikaç saat sonra akşam oluyor
böyle bir döngü içindeyim
oda öyle
sabaha kadar oturup akşam kalkan insan iyi değildir
bunu bilirim
insanın bir uğraşı yoksa
kendini dinler
herşeye olmaz gözüyle bakar
ümidi tükenir
yok olur kendi içinde
birde bakmışsın hep uyumuşsun
yatağında kafandaki düşüncelerden uyuyamazsın
kafanı kemirir saatlerce
ve bu bir yok oluş vaktidir
boşluk
evet 
çok garip
keşke gidip bir daha gelmeseler
bende sanırım son iki senedir
hiçbirşeye takatim yok 
ve hayattan zevk almıyorum
bundan dolayıdır ki kendimi uykuya verdim
fekat kimsecikler beni anlamıyor
yani ciddi ciddi
soğudum herşeyden
arkadaşlarımdan tek tek nefret eder oldum
hepsine bir kulp taktım
kendimi okadar soyutlaştırmışım ki insanlardan
bu yüzden insanlar benden soğudu
yani bak dünyada herkesin bir işi gücü var
oradan oraya koşuşturuyorlar ya
sonra şikayet ederler
kendime vakit ayıramıyorum diye
ama gerçektebunların hepsi yalan
insanın boş vakti olsa azcık
direk kendisiyle yüzleşicek zamanı oluyor
herkes iş güç bahanesiyle kendinden kaçıyor
kendiyle yüzleşebilen insan zaten nasıl oluyor görüyorsun
arayanım soranım filan kalmadı.